Κανονικά δεν θα έπρεπε να έχω παράπονο. Στην χώρα, οχι του ποτέ, αλλά του
πανταχού παρόντος (που να χτυπιέσαι κάτω σαν το χταπόδι στην αιωνιότητα)
πρωτογνώρισα τα Νεφελίμ. Ομολογώ οτι μέχρι την ημέρα εκείνη, ούτε καν είχα
ακούσει το όνομα των κάπως ντροπαλών αυτών οντότητων που, αν και βρίσκουν την τόλμη
να παραβρεθούν σε συνάντηση πελάτη – δικηγόρου, γράφοντας το απόρρητο στα
παπούτσια που δεν φορούν, παραμένουν άοσμα και αόρατα πλην όμως πανέτοιμα να
αναλάβουν την ευθύνη τους για τα δεινά που προκαλούν στους πολύπαθους πιστούς.
Μπορεί να μην τα έβλεπα αλλά αυτα ήταν το δίχως άλλο εκεί. Τα Νεφελίμ
φταίγαν για ότι είχε συμβεί. Αλλά ο κατηγορούμενος δεν φοβόταν. Είχε λέει στο
πλευρό του την παναγία. Εκτός απο θεομήτωρ η μάνα του δημιουργού του σύμπαντος
εκτελεί προφανώς και χρέη υπεράσπισης
Καθώς λοιπον ενημερωνόμουν για τον πραγματικό ένοχο του σκοτωμού και την
σκοτεινή του αόρατη υφή, αλλά και για την επι της ουσίας συνήγορο του
κατηγορουμένου (εφόσον προφανώς ο δικός μου ο ρόλος, καθότι ανθρώπινος ήτο περιορισμένος
και ‘για τα μάτια του κόσμου’), είχα αρχίσει πλέον να συνειδητοποιώ ότι εάν
έψαχνα έναν γεωγραφικό τόπο όπου θα μπορούσα να βρώ την δεισιδαιμονία και την
παράνοια μιας ολόκληρης χώρας συγκεντρωμένες, η αναζήτησή μου είχε τελειώσει.
Ουρανούπολη Χαλκιδικής.
Όπου όλοι ανεξαιρέτως έχουν βιώσει κάποιο θαύμα. Όπου οι (2 όλοι και όλοι)
δρόμοι είναι στην ουσία καλυμμένοι με λογίς λογίς αγιογραφίες (στο χωριό
απαντάει κανείς τα εξής: ταβέρνα, χρυσοχοϊο και μαγαζι με εκκλησιαστικά είδη).
Όπου οι ιστορίες για το Όρος φέρουν χροιά θρύλου, οι ταπεινοί δέσποτες
κυκλοφορούν με 4x4 και οι προσκυνητές καταφτάνουν με συνεχή ροή απο όλο τον
ορθόδοξο κόσμο. Όπου αίρεση και δόγμα, ταπεινοφροσύνη και προκλητική πολυτέλεια
κυκλοφορούν χέρι χέρι.
Ενα μικροσκοπικό και καθ όλα συμπαθέστατο χωριό, το τελευταίο πριν την
αυτοδιοικούμενη θεοκρατική κοινότητα του Αγίου Όρους. Του ‘κρατιδίου’ όπου στο
εσωτερικό του δεν ‘περνάει’ ο φιλήδονος διαφθορέας που λέγεται χρήμα αλλά από
όπου διακινούνται και διαχειρίζονται περιουσίες, της χερσονήσου που απαγορεύει
αυστηρά την είσοδο στους μη διαθέτοντες πέος, ακόμα και εαν πρόκειται για
θυλικά ζώα (πάντοτε είχα απορία πώς ελέγχονται οι παραβάτες που ανήκουν στο
είδος των νοστιμότατων κατα τα άλλα αγριογούρουνων ή το φύλο των πετούμενων που
θα τύχει να ξαποστάσουν στα ‘άγια’ βραχάκια και των ποντικών και λοιπόν ζώων
που μέχρι πρότεινος ζούσαν στο πυκνό δάσος γύρω απο τα μοναστήρια – πριν αυτό
γίνει αποκαϊδια). Το σπίτι του Εφραίμ και του παππούλη Παϊσίου που στο μέλλον
της χώρας μας ‘έβλεπε’ πολέμους και αιματοκυλίσματα με την γειτονική Τουρκία,
και περιέγραφε έναν δημιουργό του σύμπαντος στην ουσία ‘ελληναρά’ με εδαφικές
αξιώσεις και μια εμμονή με την Αγία Σοφία και το ‘πάλι με χρόνια με καιρούς’.
Εκεί που ηρεμεί η ψυχή (των ανδρών) και που πέφτουν μπουνίδια μεταξύ των
παλιοημερολογητών της Εσφιγμένου και των πλέον ‘ορθόδοξων’ ορθόδοξων που
μηνμονεύουν ορθώς και ζούν σε διαφορετική ημερομηνία.
Το Άγιο Όρος θεωρείται η κοιτίδα της παγκόσμιας ορθοδοξίας. Η αλήθεια είναι
ότι κατά καιρους προσελκύει σημαντικούς καλεσμένους. Ο Κάρολος της Αγγλίας, κάνει
απο καμια περατζάδα απο τον Άθωνα, συνήθως με θαλαμηγό ή ελικόπτερο (που είναι
άλλωστε και συνώνυμα της λέξης-κλειδιού του χριστιανισμού, ‘ταπείνωσης»’) και
μοιράζεται στιγμές κατάνυξης με τον Βλαντιμίρ Πούτιν (που σαφώς έχει λόγο να
βρίσκεται στο άνδρο της ασπίδας του αδιάντροπου λαϊκισμού μιας Ρωσσίας που, σαν
τη δόλια την Ελλάδα έχει καταντήσει να φοβάται περισσότερο τα Νεφελίμ και το
κακό το μάτι απο τους άπληστους πολιτικούς που της ρουφάνε το αίμα και της κλέβουν
ακομά και αυτές τις βασικές ανθρώπινες ελευθερίες όπως η ελευθερία της έκφρασης).
Και κάπως έτσι, δυνάστες βαπτίζονται ‘ήρωες’ της πίστης και προσωπικά
δικαιώματα και ελευθερίες παραδίδονται αμαχητί εν οίδη χρυσοτάματος στην Τήνο. Και
ίσως κάνει η γριούλα το ‘σκατό της παξιμάδι’, ίσως μείνει δίχως φάρμακα κι ας
πλήρωνε σαν το κορόϊδο τις εισφορές της επί δεκαετίες, αλλά θα σταθεί σθεναρά
στο πλάϊ του κλήρου για τα της δικής του τσέπης, και ούτε κάν θα αναλογιστεί
ότι τα (αλήθεια πώς?) κεκτημένα που θα παραμείνουν αμείωτα θα βγούν απο την
δική της αδειανή τσέπη και απο άλλες που δεν έφταιξαν.
Ανακοινώθηκε το καλοκαίρι (αν και πέρασε στα ψιλά γράμματα μου φαίνεται)
ότι περικοπές δεν προβλέπονται για τους μισθούς των κληρικών, δημοσίων υπαλλήλων
με ζηλευτά προνόμια και κάθε λογίς (μαύρα) ‘τυχερά’, τη στιγμή που η Ελλάδα σφαδάζει και που τη
νύφη (που φόραγε Armani) καλούνται να πληρώσουν οι ήδη αναποδογυρισμένες στο
μεσοπέλαγο βάρκες. Έπειτα το πηραν πίσω και τον Νοέμβριο ανακοινώθηκε ότι
προβλέπονται περικοπές και για τις ιερές αγελαδες. Τώρα σιωπή. Και το γεγονός
ότι για την πίστη αυτή που κάποιοι επέλεξαν, σε κάποιους επιβλήθηκε και κάποιοι
έχουν συνειδητά απορρίψει καλούμαστε να συνεισφέρουμε όλοι μας ανεξαιρέτως,
ακόμη και σε καιρούς δύσκολους παραμένει φυσιολογικό στα μάτια των πολλών.
‘Δεν υπάρχουν άθεοι στα χαρακώματα’,
είχε δηλώσει ο πρωθυπουργός προεκλογικά. Απο δαύτον δεν περίμενα τίποτα
καλύτερο. Τα χρυσά κουτάλια της ορθοδοξίας (που είναι μάλλον το ίδιο ‘ιερά’ με
τα χρυσά κουτάλια του δημοσίου) θα πρέπει να προστατευθούν πάσει θυσία. Ώς
δικαιολογία, το ‘φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας’.
Και, ίσως να ωρύεται η θείτσα για την κομμένη της σύνταξη και ίσως όντως
βλέπει το αδιεξοδο στο οποίο έχουν εισέλθει προ πολλού αναρίθμιτοι συνάνθρωποί
της που βλέπουν το επίδομά τους να συρρικνώνεται, αλλά την αναπηρία τους να
παραμένει η ίδια (και, εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στους πιθηκοανάπηρους και
τους πάμπολλους, πλην καθ όλα λειτουργικούς τυφλούς της Ζακύνθου – ένας εκ των
οποίων ήταν παπάς, αλήθεια, ποιός τιμωρήθηκε για την κραυγαλέα αυτή ιστορία?)
αλλά για το συγκεκριμένο θέμα κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο. Όμως αυτή η σύμπνοια
που παρατηρείται αποκλειστικά και μονο στη συγκεκριμένη παραφωνία είναι
τουλάχιστον παρανοϊκή.
Σαν το γαλατικό χωριό του Αστερίξ, ο κλήρος εξακολουθεί να αντιστέκεται στην
αυτοκρατορία της σκληρής πραγματικότητας, αν και σε τούτο εδώ το κόμικ οι ρόλοι
έχουν σαφώς αντιστραφεί. Οι ρασοφόροι του όρους, και όχι μόνο, μας προκαλούν
δείχνοντάς μας το δάκτυλο που μας αξίζει, εφησυχασμένοι στην σιγουριά τους ότι
όχι μόνο δεν θα υπάρξει αντίσταση, αλλά το ‘ποίμνιο’ θα πάρει το μέρος τους
δίχως γιατί και πώς, απλά και μόνο γιατί οι ρόλοι που έχουν διανεμειθεί έδω και
αιώνες παραμένουν αναλλοίωτοι. Με τον θεό στο μέρος τους και την περήφανη
ορθοδοξια ώς λάβαρο και όπλο συνάμα θα έκαναν και εκείνον ακόμα τον Μακιαβέλλι
να αποσυρθεί μες στην ντροπή.
Το κόλπο παλιό και δοκιμασμένο. Η συνταγή στέφεται με επιτυχία εδώ και
αιώνες και η θείτσα ρίχνει τον οβολό της στο παγκάρι, πεπεισμένη ότι έχει κάνει
το σωστό για την ψυχή της, οτι έχει εξευμενίσει τον δημιουργό που τόσο απρόθυμα
προετοιμάζεται να συναντήσει. Και είναι η δική της γενναιοδωρία που καθιστά
δυνατή την γενναιοδωρία των μεσάζοντων που σαν βδέλλες προσκωλλούνται στον
αρχέγωνο φόβο του θανάτου και εξασφαλίζουν ψήφους και υπακοή. Ο επιννοημένος
εχθρός που βαπτίζεται «διάολος», «Νεφελίμ», «βασκανία», «εβραιομασώνοι» και
«ανθέλληνες» μεταξύ άλλων πολλών κάνει την δουλειά του άψογα. Ακόμα.
Ο θεός είναι το δίχως άλλο Έλληνας. Ο σκοταδισμός που οδηγεί γονυπετείς
πιστούς στα σκαλιά της Τήνου παντρεύτηκε την μεγαλοπρέπεια του ελληνισμού του
παρελθόντος. Ο γάμος έγινε με προξενιό και η νύφη δεν ρωτήθηκε. Και κάπου εκεί,
στην άκρη του παράλογου, μεταξύ της άθλιας και επιδεικτικής αυτοταπείνωσης και
της υπέρμετρης υπερηφάνειας για ένα γεγονός τυχαίο, όπως ειναι ο τόπος
καταγωγής γινόμαστε όλοι παιδιά του Πλάτωνα και του Σωκράτη και ταυτοχρόνως
ενός εβραϊκού νεκραναστημένου θεού που απαιτεί να κρατήσουμε την αλλοιωμένη
ελληνικότητά μας αναλλοίωτη μεσα στους αιώνες και να βλέπουμε παντού εχθρούς.
Όσο πιο πολύ ασχολούμαστε με αόρατες και σκοτεινές δυνάμεις που μας ‘ζηλεύουν
για την προνομιακή μας υπόσταση’ (η οποία φυσικά δεν προκύπτει απο πουθενά) και
‘θέλουν να μας αφανήσουν’ τόσο πιο ανενόχλητοι παραμένουν στη δράση του οι
πραγματικοί εχθροί της κοινωνίας. Τόσο οι δυνάστες βαπτίζονται ήρωες στην κολυμβήθρα
του συμφέροντος.
Και η παράνοια δεν κατοικεί μόνο στην πολιτεία του Άθωνα. Σαν κακόβουλο
λογισμικό, έχει εξαπλωθεί σε όλη την χώρα και τα φαίνομενα οξύνονται αναλογικά
με την κρίση. Απο τον διανομέα της πίτσας που μου διηγότανε για τους
εβραιομασώνους που κοντρολάρουν τα μήντια, τον σκοτεινό ρόλο του Γιωργου
Παπανδρέου στην παγκόσμια συνομοσία εναντίον του ελληνισμού (πλέον άτοπη
τοποθέτηση, καθώς προυποθέτει την ικανότητα σκέψης), τον πραγματικό και αμύθητο
πλούτο της χώρας μας με κοιτάσματα πετρελαίου που θα ντρόπιαζαν την Σαουδική
Αραβία που μένει ανεκμετάλλευτος και την ορθόδοξη αδερφή Ρωσσία που δεν της
επετράπη να βοηθήσει (απο τους σκοτεινούς παράγοντες ντε). Έως και τον ταξιτζή
με τα χαϊμαλιά να κρέμονται και την εικονίτσα του γέροντα Παϊσίου που με
συμβούλεψε ‘μην τυχόν και πάρεις ξένο εκεί που είσαι’ (για να μην αλλοιωθεί το
ελληνικό μου DNA και χάσει η γλυκειά πατρίδα τέτοιο γονιδιακό κελεπούρι).
Η Ελλάδα δεν παύει στιγμή να με πληγώνει, να με διχάζει, να προκαλεί
συναισθήματα μέσα μου που θα ήταν πιο ταιριαστά απευθυνόμενα σε αρρωστημένο
ερωτικό πάθος για έναν ναρκωμανή. Στην χώρα όπου πρότυπο θεωρείται ένας
αγράμματος και πολεμοχαρής γέροντας και
που το ξεμάτιασμα θεωρείται μορφή θεραπείας για πάσαν νόσο (τώρα για να πούμε
του στραβού το δίκιο, που λεφτά για γιατρούς και πού χρόνος για το επόμενο
available ραντεβού το 2015) δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει η ασυλία που δίδεται απο
το τσεκούρωμα στις ιερές αγελάδες και τους μισθούς τους απο μια πολιτεία που
φαινεται ότι δεν έχει ακόμα καταλάβει την σκληρή πραγματικότητα που την
περιβάλλει εδώ και πολύν καιρό και που τιμά την Οργουελική σοφία με ευλάβια σε
καιρούς που απλα δεν μας παίρνει να εξακολουθούμε να διατηρούμε τους κάποιους ‘πιό
ίσους απο εμάς’ στην απατηλή τους ισότητα. Όμως ο δεσμός μεταξύ ιερατείου και
εξουσίας είναι καθώς φαίνεται άρρηκτος και το ποίμνιο εξακολουθεί να
εθελοτυφλεί και να αδυνατεί να δεί την αδικία που διαπράττεται εις βάρος αυτών
των ιδίων, πρωτίστως και κατ επέκταση εις βάρος μιας κοινωνίας σε σημείο
αποσύνθεσης.
Ας κρατήσουν τον μισθό τους στο ακέραιο οι παπάδες. Επιτελούν έργο. Η
κοινωνική ύφη μιας δοκιμασμένης κοινωνίας θα κατέρεε στα σίγουρα δίχως τα
συσίτια και τα εμψυχωτικά κυρίγματά τους. Ασε που αν μουλαρώσουν ενδέχεται να
πάψουν να προσεύχονται στο αφεντικό και χωρίς τον μεσάζοντα άντε να τον ψήσεις
τον ‘μεγάλο’ να αλλάξει τα σχέδια του για την χώρα που έτσι και αλλιώς
υποτείθεται ότι αγαπάει. Και ο χαμηλοσυνταξιούχος να πάει να κουρεύεται. Ο
ανάπηρος επίσης. Και έαν τυγχάνει και απασχολείσαι στον ιδιωτικό και όχι στον
δημόσιο φορέα τότε είναι που την πάτησες. Είσαι παίδι κατώτερου θεού. Αλλά μην
ανησυχείς. Έχει ο θεός... (εσύ δεν έχεις)
Πάλι με χρόνια με καιρούς...
Ζούμε σε καιρούς δύσκολους. Πόσο δύσκολούς ίσως δεν είναι δυνατόν να έχουμε
μια καθαρή εικόνα αν αναλογιστούμε ότι συνυπάρχουμε με γενιές που εχουν ζήσει
πόλεμο και μιζέρια. Πάντως η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι
εδώ, μαζί μας, και ακολουθούν τα βήματα μας καθημερινά. Και ίσως να μην έχει
τεράστια σημασία επακριβώς πόσο παχύ είναι το μαύρο σύννεφο που μας καλύπτει
εφόσον είναι ανμφισβήτητα επάνω απο τα κεφάλια μας. Και πάλι, δεν θα έπρεπε να
μας ξενίζει ότι μεσά στην καταιγίδα ο ελληναράς ονειρεύεται Αγίες Σοφίες και
μεγαλεία που ο ίδιος δεν έζησε ποτέ – μόνο φαντάζεται. Δεν θα έπρεπε να μας
ξενίζει που ο παπούλης Παϊσιος έχει αναδειχθεί σε μείζονα μορφή στο μυαλό του
απελπισμένου, που η πεποίθηση ότι είμαστε κάτι ξεχωριστό, κάτι σαφώς ανώτερο
απο τον εχθρό που θέλει να μας κατασπαράξει έχει ριζωθεί βαθειά στον ταραγμένο
μας ψυχισμό, εκεί, μεταξύ των άγρυπνων νυχτών που το κεφάλι μας γεμίζει με
μαθηματικούς υπολογισμούς για το πώς θα πληρωθούν τα κοινόχρηστα. Ούτε καν η
προσήλωση στους τηλεοπτικούς δέκτες όσο μιλάνε οι σύγχρωνες ιέριες της
αστρολογίας, μπας και γραπωθούμε απο κάτι αμφιλεγόμενα θετικό που θα ειπωθεί
είναι κάτι το περίεργο. Η παράνοια που ζούμε είναι προϊόν της απελπισίας. Το
θέλουμε το παραμύθι. Τον αποζητάμε τον σκοτεινό εχθρό, γιατί έτσι θα μπορέσουμε
να στρεψουμε το βλέμμα μας μακρυά απο το είδωλο του ίδιου μας του εαυτού και
τις ευθύνες μας.
Λένε ότι η ελπίδα τουλάχιστον έιναι δωρεάν. Μήπως όμως σε κάποιες
περιπτώσεις το οφείλουμε σε αυτήν την ανθρώπινη μας υπόσταση να το ψάξουμε λίγο
καλύτερα?
